Te veel om in een titel samen te vatten

Na Frans veilig teruggebracht te hebben in Oakdale ben ik weer alleen verder gereisd. Pas de laatste dag in Yosemite drong het tot me door dat alle borden Tioga Road Closed ook betrekking hadden op mij, aangezien dit de snelste pas door de Sierra Nevada is langs de oostelijke rand van California oprijzen. Daarom was het eigenlijk wel een voordeel dat ik Frans naar Oakdale had moeten terugbrengen (2,5 uur naar het westen vanaf Yosemite, afstanden worden al snel relatief hier, met al dat gebergte. Zou er in Nederland niet aan denken om iemand even 2,5 uur naar huis te rijden…), want zo ik moest toch boven Yosemite langs. Uiteindelijk heb ik Sonora Pass genomen om over de Sierra Nevada te komen. Met 26% toch redelijk steil voor een Volvo uit ’85, maar hij haalde het uiteindelijk met gemak. Daarna een heel eind naar het zuiden om tegen de avond bij Death Valley aan te komen. Death Valley is een National Park en woestijn. Het kan hier overdag makkelijk boven de 40 worden, met een recordtemperatuur van 57 °C. Tegen 10 uur ’s avonds was het eindelijk dragelijk buiten een auto met airco, dus de tent opgezet (alleen omdat ie nat was, anders absoluut niet nodig) en wat naar de sterren gestaard. De volgende ochtend opgestaan om 6.30u om maar wat te kunnen doen voor het echt gloeiend zou zijn. Na een goed ontbijt met bacon en pannenkoeken vertrokken, het park in. De hitte was toch nog erger dan ik me had voorgesteld, vooral omdat er dan ook nog eens een wind bij waait gelijk een föhn. ’s Avonds doorgereden naar Las Vegas, waar het niet veel koeler was. Ingecheckt in het Luxor (die pyramide van glas en staal) na de complete strip langsgereden te zijn. Hier kon ik eindelijk een goede douche nemen, wat wel nodig was na zo’n trip door de woestijn. Opgefrist heb ik het hotel/casino verkend en $1,75 vergokt. Nu ik er definitief achter was dat gokken niks voor mij was heb ik van het buffet genoten. Voor $16.95 kun je je helemaal vol vreten en drinken, wat dan ook gretig gedaan wordt. Gelukkig hadden ze ook salades, waar ik wel behoefte aan had na dagen van junk food en “gewoon” Amerikaans eten (wat ook vet en vullend is). Na de afloop van een wedstrijd om de College World Series (honkbal voor universiteitsteams) te hebben gekeken maar eens over de strip gelopen. Na twee uur was ik de mensenmassa en het lawaai wel zat, dus teruggegaan naar het hotel en lekker geslapen in een kingsize bed. Dat was dan ook meteen het hoogtepunt van Las Vegas, want verder is het maar een maffe stad. Een idioot idee van een stel malloten om dit hier midden in de woestijn te bouwen, maar blijkbaar precies wat enorm veel mensen wilden. Ik vind het maar een grote poppenkast hier.
Daarom snel door naar het volgende National Park: Zion, in Utah, het land van de Mormonen. Om die reden even St. George ingereden, een van de grotere steden in zuidelijk Utah, om een kijkje te nemen bij de tempel van de Mormonen. Een groot, wit en lelijk gebouw eigenlijk. Meteen nadat ik het bezoekerscentrum in liep werd ik uitgenodigd om allerlei bandjes te beluisteren en folders mee te nemen. Om ze niet al te diep te kwetsen maar even wat van hun praat aangehoord en hun folders meegenomen. Dus als iemand zich wil bekeren, ik heb de informatie…
Daarna doorgereden naar Zion National Park. Mary Ashley had daar wat vrienden van een vakantie en die hadden weer vrienden die me wel wat konden vertellen over de omgeving. Aangezien zij in een restaurant in Springdale (aan de rand van het park) werkte heb ik haar (Mary Taylor) daar maar even opgezocht en meteen gegeten. Ze raadde een van de hikes aan die ik al had uitgezocht, naar Angel’s Landing. Dus besloten om die in de morgen te gaan doen. Maar eerst even een filmpje pakken, wat dus blijkbaar ook nog mogelijk is in dit kleine dorp. Ze draaiden Madagascar (van de makers van Ice Age) op een redelijk groot scherm, dus dat was mooi om te zien; goede humor ook weer.
De volgende ochtend opgestaan en vol goede moed aan de hike begonnen. Deze tocht zou me naar een uitkijkpunt brengen, hoog boven de vallei (die overigens bestaat uit zandsteen en dus helemaal rood en geel is). Om daar te komen moest ik een sterk slingerend pad omhoog beklimmen (Walter’s Wiggles) en daarna via een pad met ketting omhoog klimmen naar het uitkijkpunt. Daar aangekomen bleek het zeer de moeite waard, vanwege de mooie uitzichten over de vallei.
Omdat ik de volgende ochtend weer vroeg wou beginnen met lopen ben ik die avond doorgereden naar Bryce Canyon National Park, wederom een park met zandsteen, maar hier hebben ze Hoodoo’s, van die maffe pilaren.
’s Ochtends vroeg begonnen met wandelen, eerst naar Queen’s Garden, waar ze een steen hebben die sprekend lijkt op Queen Victoria (schijnbaar, ik heb geen idee hoe die er uit zou moeten zien, maar het leek inderdaad op een koningin). Daarna het pad langs de rand van de vallei gevolgd, langs het zogenaamde amfitheater. Echt prachtig, hoe die pilaren mooi geordend daar in de diepte staan en de kleuren die ze hebben verwacht je absoluut niet. Ook deze dag weer in de namiddag doorgereden, dit keer richting een zeer bekend park: Grand Canyon National Park. Omdat ik een klein beetje verdwaald was heb ik maar overnacht in Jacob Lake, een pieterpeuterig klein dorpje in de buurt (bestaand uit twee campings, een tankstation en een restaurant/gift shop/bar).
In de ochtend doorgereden naar de noordelijke rand van de vallei en daar ontbeten met een uitzicht op de vallei. Er wordt gezegd dat elke Amerikaan dit minimaal eens in z’n leven gezien moet hebben en dat is eigenlijk waar voor iedereen op deze aarde. Deze Canyon heet niet voor niets Grand; het is echt onvoorstelbaar hoe uitgestrekt en wijd de vallei is, en hoe lang het geduurd moet hebben voordat de Colorado River (die ver in de diepte voor me ligt) dit had uitgesleten. De vallei is 17 mijl (bij 25 km) breed, maar om van de noord naar zuid rand te komen kost ongeveer vier uur, aangezien je er helemaal omheen moet. Dus nadat ik de uitkijkpunten had bezocht was het weer tijd om te reizen. Tegen zessen was ik eindelijk aan de zuidrand, nog op tijd om de zonsondergang mee te maken, maar beide accu’s waren volledig leeg. Snel een kampeerplaats opgezocht en daar m’n accu’s opgeladen, knakworsten gegeten en kamp opgezet, en dat alles binnen 45 minuten. Snel weer het park ingereden en een goed uitzichtspunt opgezocht om foto’s te maken. Het was al goed druk. Precies op de voorspelde tijd voltrok zich een prachtig dramatische zonsondergang in de vallei, waar uiteraard door bepaalde Amerikanen voor geapplaudisseerd moest worden…
Om de dag af te ronden heb ik daarna een praatje van een Park Ranger bezocht, die vertelde over de waarde van de Grand Canyon en wat hij allemaal had meegemaakt tijdens hikes. Terug in Tusayan, vlak buiten het park, was het tijd voor pizza! Door alle opwinding vergat ik dat Mountain Dew meer caffeïne bevat dan cola, dus het duurde lang voor ik eindelijk sliep, niet echt goed aangezien m’n alarm op 5.00 AM stond. Met vijf uur slaap is het niet goed wandelen, dus na een uur snoozen eindelijk opgestaan (toch nog rond zessen, erg vroeg voor mij) en naar het park vertrokken. Ook bij zonsopkomst ziet de vallei er erg mooi uit, maar m’n doel nu was om een hike te maken de vallei in. Aangezien het erg heet kan worden daar, en je omlaag hiket vanaf de rand moet je oppassen hoever je wandelt en wanneer. Na een uur was ik op het uitgekozen eindpunt, 4,5 km vanaf de rand. Daar even gerust en wat gepraat met een familie uit LA en weer terug omhoog gewandeld. De schatting van 1/3e omlaag en 2/3e omhoog kwam erg goed uit, dus na twee uur was ik weer boven, terwijl de zon nu wel erg warm werd, al om 10.30. M’n voeten waren nog niet moe, dus begonnen aan een wandeling langs de rand (soms wel erg letterlijk, minder dan een meter van een afgrond, zonder hek), langs verschillende uitzichtpunten. Bovendien heb ik de uitzichtpunten ten oosten van het dorp vandaag bekeken, maar tegen vijven sloeg de vermoeidheid toe en besloot ik om terug te gaan, eten te koken en m’n route voor de volgende dag (vandaag dus) uit te zoeken.
Van het geplande uitslapen kwam niet veel terecht met m’n tent midden in de zon, dus om 8.30 opgestaan, ontbeten en ingepakt. Het plan was om Joshua Tree National Park te bezoeken, wederom een woestijngebied. Tegen drieën reed ik de woestijn ik, via route 66 (waarvan ik nog steeds niet weet waarom ie zo bekend is) om er daarna achter te komen dat ik wel erg weinig benzine had. Het eerste dorpje was nog 20 mijl verderop, dus dat zou ik wel halen. Toen bleek dat hier geen benzinepomp was (en ik betwijfel of er überhaupt mensen wonen) werd ik een beetje benauwd. De airco uitgezet en begonnen aan de volgende 24 mijl, met de meter al ruim in het rood. Tot mijn grote schrik had ook het tweede dorpje geen werkend pompstation (en bleek ook een ghost town te zijn). De meter stond nu ver in het rood, dus enigszins benauwd begon ik aan mensen te vragen of ze wat benzine voor me hadden. Uiteindelijk vond ik iemand die me ongeveer een gallon (4 liter) benzine kon geven. Omdat ik het verbruik van de Volvo (met airco aan) gevolgd heb kwam ik er op uit dat ik hiermee ongeveer 25-30 mijl zou kunnen rijden. Helaas was het nog 47 km tot aan het volgende dorp (29 Palms, daar zouden ze zeker wel benzine hebben)…
Na de radio, lichten en ventilator uitgezet te hebben op hoop van zege verder gereden, terwijl het langzaamaan erg warm werd in de auto. Nu ben ik dit aan het schrijven, dus het is wel duidelijk dat ik het gered heb tot aan de pomp, maar ik ben nog nooit zo blij geweest om benzine te kunnen tanken. Goed, weer wat geleerd over de VS, ze hebben veel dorpjes die op de kaart groter lijken dan ze echt zijn. Gelukkig is alles goed afgelopen, maar m’n lust om de woestijn in te rijden is nu wel wat geslonken.
Het is me weer niet gelukt om het kort te houden, maar het zijn dan ook mooie dagen geweest.
Bovendien heb ik nu wel alle foto’s kunnen uploaden, dus ze staan weer op http://wouterbaake.myphotoalbum.com