Sacramento en Yosemite

Zo, weer nieuw uit de nieuwe wereld! Na m’n bezoek aan Lake Tahoe ben ik doorgereden naar de hoofdstad van California, Sacramento. Hier kwam ik er achter dat Sacramento pas na een aantal wisselingen de hoofdstad is geworden, er zijn namelijk zes andere steden geweest die het over de loop van de geschiedenis waren, waar onder San Francisco voor een tijdje. Al deze wijsheden heb ik opgedaan in de State Capitol, het regeringsgebouw. Behalve de vergaderzalen van de senaat en de assembly (soort van 2e kamer) hebben ze daar ook een aantal van de vroegere werkruimtes in hun originele staat bewaard, bijvoorbeeld de schatkist en dergelijken. Grappig om te zien hoe ze elektriciteit voor een tafellampje aftappen van een kroonluchter. Dan hangt er dus gewoon een kabel midden door de kamer. Na een rondleiding via onder andere de eerder genoemde vergaderruimtes en de grote teleurstelling dat de Governator (Schwarzenegger) niet thuis was ben ik door het park gelopen dat rondom het capitool ligt. Ze zijn er erg trots op dat Sacramento de stad is met de meeste bomen, of zoiets wilden ze claimen, de gids was niet erg precies. Zo zei hij ook dat de gouden bal op de top van de capitool was gemaakt doordat gouddelvers kleine beetjes goudpoeder hadden afgestaan. Op mijn vraag of er niet gewoon belasting werd geheven hield hij vol dat ze dat goudpoeder gewoon hadden gegeven, het zal wel…
Goed, dat park dus, dat staat vol met allerlei verschillende bomen. Aangezien ik nog niet zo’n ontzettende bomenliefhebber ben heb ik er maar gewoon één uitgekozen en ben daar onder gaan liggen. Toen even de centrale bibliotheek opgezocht om daar gebruik te maken van het internet, zonder er voor te hoeven betalen uiteraard. Na wat geklooi met de instellingen was ik toch online genoeg om m’n mail te checken en beantwoorden en wat foto’s in het album te zetten. Ook meteen even een mail gestuurd naar Frans, een huisgenoot uit Enschede, die voor z’n afstudeeropdracht een paar maanden in Oakdale (zelfbenoemde cowboy capital) zal gaan doorbrengen.
Toen ik klaar was met al die dingen was het tijd om eens op zoek te gaan naar een slaapplaats voor de nacht. Aangezien kamperen in een stad zo lastig is had ik een hostel van HI uitgezocht. Dit bleek gevestigd te zijn in een Victoriaans landhuis, dus qua inrichting zat het wel goed. Het verschil met de Zuid-Afrikaanse hostels was meteen al duidelijk, want alcohol was ten strengste verboden in het hostel, waar alle studiereisgangers toch duidelijk weten dat in ZA de quarts aardig vloeien 
Om de tijd te doden (en omdat het leuk is natuurlijk) in een toch niet al te opwindende stad ben ik naar een IMAX theater geweest. Ik verwacht een groot bol scherm en stoelen die achterover gekanteld zijn, want dat kon ik me herinneren van degene in Den Haag. Deze had echter een gewoon scherm, hoewel erg groot. Het mooie was dat je van die 3D brillen kreeg, zodat alle vissen en andere beesten uit de film “Aliens of the deep” (eigenlijk meer een documentaire over diepzee verkenning) uit het scherm naar voren kwamen. Best een leuke film om zo te bekijken.
De volgende dag was het tijd om naar Yosemite door te crossen, maar niet voordat ik een poging had gedaan om met Frans in contact te komen. Buiten het bedrijf waar hij voor werkt en dat ie in Oakdale zou zijn aangekomen de vorige dag wist ik eigenlijk helemaal niets, dus na een ontbijt met bagels en koffie bij een café dat gerund werd door een Nederlander (de stroopwafels wekten m’n interesse) maar eens uitgezocht waar dat bedrijf nu was. Het bleek dichtbij te zijn (zoals alles hier in Oakdale, klein maar uitgestrekt gehucht temidden van nog veel kleinere gehuchten, koeien en heuvels) dus maar even langsgereden. Daar aangekomen bleek Frans nog niet op z’n werk gesignaleerd te zijn (het was inmiddels half tien), maar hij zou vast nog in z’n bed op z’n hotelkamer zijn. Dus naar de Ramada Inn gereden om daar tevergeefs een half uur aan te bellen en op de deur te bonken. Op m’n vraag of dat toch echt wel de juiste kamer was vertelde de baliemiep me dat Frans wel had gevraagd hoe hij bij Haeger (z’n werk dus) kon komen. Dus weer terug naar Haeger, waar Frans inmiddels gearriveerd was. Hoewel z’n collega’s al hadden verteld dat er iemand voor hem was geweest was het toch nog een kleine verrassing toen ik opeens voor z’n neus stond. Na wat ouwehoeren en een lunch met z’n andere Nederlandse collega’s spraken we af dat ik hem de volgende avond (vrijdag dus) zou ophalen om in Yosemite te gaan wandelen.
Daarna doorgereden naar Yosemite, zonder de hoop dat ik ooit nog een kampeerplek in het park zou kunnen vinden (het zit er in de zomer compleet volgeboekt), maar gelukkig was er nog een plek vrij op een camping die aan de rand van het park lag (nog zo’n drie kwartier van de valleivloer waar de meeste mensen heen gaan). Snel m’n tent opgezet en daarna eens rondgevraagd naar de Wilderness permit (een gratis vergunning die je nodig hebt om buiten de campsites te mogen overnachten). Er zijn limieten aan het aantal mensen dat dagelijks op een bepaalde route mag kamperen en het blijkt dat mensen voor de meest populaire route al om 6 uur ’s ochtends in de rij gaan staan wachten tot het loket om 8 uur open gaat. Daar had ik geen zin in, dus maar besloten om geen meerdaagse hike te gaan maken.
Op weg naar de vallei stond er opeens een hele stoet mensen langs de kant, dus ik besloot te kijken wat iedereen zo interessant vond. Het bleek een beer te zijn die in het bos lag te slapen. Hier kwam m’n telelens al weer mooi van pas, dus op mijn foto’s is de beer iets meer zichtbaar dan op de gemiddelde wegwerpcamera 
In de vallei ben ik als eerste langs Bridalveil falls gereden, een redelijk hoge waterval die als een mooie boog naar beneden valt. Halverwege het pad weer omgekeerd en na het ophalen van m’n poncho (het nut van de poncho had ik eerst betwijfeld, maar hij was zeer nuttig) de “regen” getrotseerd. Erg cool om zo in die spray van de waterval te staan.
Daarna verder gereden langs graslanden en riviertjes, om uiteindelijk in het dorpje aan te komen. Hier snel even wat boodschappen gedaan, zodat ik niet weer knakworstjes en noodles hoefte te eten. Op de terugweg moest ik uiteraard weer langs de plek waar vanochtend die beer had gelegen en waarempel, er stond weer een stoet mensen. De beer die dit keer te zien was stond een beetje van het gras te eten, zo’n twintig meter van ons af. Helaas was het donker en had ik geen statief, maar met behulp van een verkeersbord kon ik nog wat goede foto’s maken.
De volgende ochtend bleek dat het niet onverstandig van me was geweest om de regenflap over de tent te gooien, aangezien het zowat de hele nacht geregend had. M’n mooie plan om om 6 uur op te staan om een plek op een van de walk-in campings (zonder reserveringen dus) te bemachtigen viel hierdoor letterlijk in het water. Ik stond om tien voor zeven eindelijk op, en toen ik om half negen bij de camping aankwam stond er al een fikse rij te wachten om een plekje te krijgen. Toen er nog drie mensen voor me waren kwam de boodschap dat ze nu de laatste site aan het vergeven was (waarom dat niet eerder kon snap ik niet, maargoed, dat zijn Amerikanen soms. Dat was wel een teleurstelling, want nu had ik dus geen kampeerplek voor het weekend. Uiteindelijk maar de auto geparkeerd en in één van de gratis bussen gestapt naar het begin van een wandeling. Mijn route vandaag zou me langs twee watervallen voeren: Vernal Falls en Nevada Falls. Naar de eerste was al een aardige klim, hoewel het het uitzicht ruim waard was. Het pad heet de Mist trail en dat klopt precies want er komt een grote spray van de waterval af, die door de wind langs de bergwand weer omhoog word geblazen. Op plekken is het dus net alsof je midden in een stortbui zit. De poncho kwam weer goed van pas.
Bovenaan deze waterval zit dan een plateau waar het water langsheen stroomt, dus je kunt zo ongeveer over de rand van de waterval kijken. Ook zaten hier een groot aantal eekhoorns, te bedelen om voer. Ondanks de honderden waarschuwingsbordjes dat je geen enkel beest moet voeren, omdat ze anders afhankelijk worden van menselijke hulp en dat menselijk eten gevaarlijk voor ze kan zijn waren er natuurlijk talloze kinderen en volwassenen die deze eekhoorns voerden. Vervolgens ben ik doorgelopen omhoog, richting de top van Nevada Falls. Het aantal families nam al iets af op dit pad en het was wederom een flinke klim, gelukkig zonder regen. Ook klaarde de lucht een beetje op, zodat ik tenminste wat blauwe lucht zag, zoals het hoort in de zomer. Ook hier had ik weer een erg mooi uitzicht. Even een korte kijk genomen bij de campsite die dus zo enorm populair was (omdat het een mooi rustpunt is op weg naar de top van Half Dome, het symbool van Yosemite en bovendien het logo voor The North Face, wat dus slaat op de noordkant van deze illustere berg). Halverwege werd ik begroet door een hert en dit keer had ik geluk, want ze rende niet weg. Mezelf voor de kop slaand dat ik weer eens niet met m’n telelens op de camera aan het rondwandelen was verwisselde ik zo snel mogelijk m’n lens, maar ze bleef rustig doorgrazen, zodat ik een paar mooie foto’s kon maken.
Daarna via een andere route weer afgedaald en halverwege een aantal ruiters te paard tegengekomen. Inmiddels was het al vijf uur en ik had nog ruim twee en half uur te gaan tot ik weer in Oakdale zou zijn, dus weer het park uitgereden en terug naar Frans. Daar bleek dat zijn hotelkamer eigenlijk gewoon een appartement is, met twee badkamers, twee slaapkamers, woonkamer en keuken. Het was dus geen probleem om daar te gaan slapen. Met wat hamburgers wisten we een soort van pasta met gehakt te maken en gingen na een mexicaanse cerveza lekker slapen.
Op zaterdag om half zeven opgestaan in de hoop dat we vroeg in Yosemite zouden zijn, maar aangezien Frans nog wandelschoenen, slaapzak en matje nodig had was dat redelijk ijdele hoop. Uiteindelijk reden we rond half elf stapvoets het park in, temidden van alle andere weekend toeristen. Ik ben onnoemelijk blij dat ik niet m’n originele route heb gevolgd, dus eerst naar het zuiden om dan 2 en 3 juli in Yosemite te zijn, want dat ik het weekend voor Independence Day en dus een van de drie druksten van het jaar. En veel drukker dan het deze zaterdag was zou ik niet graag willen meemaken. Uiteindelijk wel een parkeerplek gevonden en op de bus gestapt om precies dezelfde route te doen als gisteren (tja, het is één van de mooiste hikes, dus die wilde ik Frans niet onthouden). Omdat we geen kampeerplek in het park hadden moesten we een paar mijl er buiten kamperen, wat eigenlijk wel OK is. Het enige vervelende was dat de heentocht op zondag nu dus weer een uur was, richting de vallei. Gelukkig dit keer zonder al het verkeer van de zaterdag. Gisteren hadden we een hike gepland naar de top van Upper Yosemite Falls en misschien verder naar Eagle Peak. Helaas pakten we meteen vanaf de parkeerplaats de verkeerde bus, waardoor onze busrit een uur duurde in plaats van een kwartier. Om het nog wat erger te maken vergat ik toen m’n camera in de bus, waar ik pas achterkwam toen we een eind het pad op waren. Snel weer terug naar de bushalte om aan een chauffeur te vragen wat er met zoiets gebeurt. Hij kon via de radio aan andere chauffeurs vragen of ze een cameratas gevonden hadden en zo hadden we snel de juiste bus te pakken (er rijden er een stuk of 15-20 in dat rondje). Uiteindelijk konden we dus pas om 1 uur ’s middags vertrekken voor onze hike. In het boekje dat ik heb gekocht werd al gezegd dat dit een redelijk zware hike was, en dat bleek al meteen wel. Een totaal van 135 haarspeldbochten zou ons naar de top brengen en na 48 waren we bij Columbia Rock, een uitzichtspunt waarvandaan je de vallei erg mooi kunt overzien. Met wat moeite kon je zelfs het zwembad, de huizen en de wegen wegdenken om te zien in welke geweldig mooie natuur de indianenstammen hier ooit geleefd moeten hebben. De tocht tot aan de top was nog een stuk zwaarder dan wat we al hadden afgelegd, dus toen we eindelijk boven aankwamen was het zelfs voor twee jonge volwassenen die toch wel een klein beetje conditie hebben een verademing. Het gidsboekje beschreef dat er elk jaar wel één of meerdere mensen waren die uitgleden op de rotsen en zo van de waterval donderden, dus we besloten maar niet te gaan pootjebaden in de rivier die toch al erg wild was. Omdat er erg veel sneeuw is gevallen dit jaar zijn de watervallen groter dan ze in lange tijd geweest zijn. Jammer genoeg betekent dit ook dat de route die ik had willen volgen door het park heen richting het oosten nu nog gesloten is en dat die pas in juli open geploegd zal worden.
Boven op de rotsen had ik nog mooi de gelegenheid om de vlucht van een raaf (of was het nu een kraai? In ieder geval, een compleet zwart beest, met zwart snavel) te bewonderen. Dit moet toch een van de luiste vogels zijn, want erg veel klapperen met z’n vleugels hoeft ie niet. Door slim de thermiek te gebruiken zweeft ie als het ware langs de rand van de berg. Bovendien kan hij zo ongeveer stil blijven hangen als een helikopter.
Omdat het al laat was besloten we af te zien van ons plan om verder te hiken en volgden we hetzelfde pad naar beneden, nu in de helft van de tijd. Voor Frans was er toen tijd om wat te slapen terwijl we weer terug naar Oakdale reden (inmiddels heb ik de weg naar de vallei dus al acht keer gereden en die van Oakdale naar Yosemite al vier keer). Na een pizza vonden we het allebei wel welletjes en vielen in een diepe slaap.
Het koste wat moeite om dit bericht online te zetten, dus meer over wat er in de laatste paar dagen