En klaar...

Zo, de cirkel is rond, de reis is compleet en de koffers zijn gepakt (met wat moeite). Morgenochtend om 10.50 vertrekt mijn vlucht DL1040 vanaf San Fransisco International (SFO) naar Cincinnatti (CVG). Vanuit daar neem ik vlucht DL42 naar Schiphol, om op maandag om 9.35u in de morgen aan te komen.
Maar tussen vandaag en de laatste update heb ik natuurlijk weer een heleboel avonturen beleefd.
Na van de eerste schrik bekomen te zijn (drie uur lang in een ijskoude Starbucks zitten helpt wel een boel) ben ik alsnog Joshua Tree National Park ingereden. Dit is wederom een woestijnachtig gebied (Mojave woestijn) en de Joshua Tree is hier alom aanwezig. Aangezien het al redelijk donker was heb ik maar gewoon een kampeerplek uitgezocht ergens midden in het park en daar m’n tent opgezet bij het licht van m’n koplampen. Daarna heb ik een comfortabele steen opgezocht (met wat hulp van m’n kussen) en ben daar op gaan liggen om de sterren te bestuderen. Ze waren hier ook weer in grote getale zichtbaar, dus ik kon nu m’n recent aangeschafte hemelkaart goed gebruiken om alle sterrenbeelden te ontdekken. Na een uur turen maar m’n bed ingerold, na goed om me heen te hebben gezocht naar ratelslangen (dit is slangenland, dus goed oppassen). Na een goede nacht rust hier in de middle of nowhere vroeg opgestaan om voor de hitte het park te kunnen verkennen. Door de woestijn rijden blijft me boeien, zo’n uitgestrekte leegte, en bijna niemand in de buurt. Na een tijdje had ik wel genoeg van alle Joshua Trees, dus toen maar het park uitgereden, waar ik bij de uitgang nog een stel roadrunners zag (die vogels bestaan dus echt en kunnen wel vliegen, maar lopen het grootste deel van de tijd). Vanuit Joshua Tree ben ik toen doorgereden via Palm Springs (eigenlijk weinig te zien, maar misschien heb ik het centrum gemist) naar San Diego. Maar voordat ik daar kwam moest ik eerst door de San Bernardino vallei, waar een dikke bruine wolk van smog in hing: de eerste voorbode van LA. In de middag kwam ik in San Diego aan en wist ik een hostel te vinden vlak bij Ocean Beach. De rest van de dag heb ik besteed aan rondhangen op het strand en bij de baai, waar wat mensen aan het wakeboarden waren.
’s Avonds een gratis barbecue van het hostel (op dinsdag en vrijdag, dus daar kon ik mooi twee keer van profiteren) en daarna wat gedronken met de mensen hier. Toen rond elfen het terras achter het hostel dicht ging was het tijd om een mooi kampvuur te houden op het strand. Daar hebben we ons tot een uur of twee vermaakt.
’s Ochtends was ik alweer vroeg actief, want ik wilde op tijd bij de (wereldberoemde) dierentuin zijn. Om tien uur liep ik de dierentuin binnen en begon m’n dag met een bustour langs alle dieren. Daarna heb ik eigenlijk de rest van de dag rondgelopen en enorm veel foto’s gemaakt, tot ik om zes uur geen slang, olifant of koala meer kon zien. In het hostel een stel namaak shoarmabroodjes in elkaar gezet en het ritueel van gisteren weer herhaald, oftewel op het strand rondgehangen.
Hoewel de vermoeidheid nu wel een beetje toesloeg toch maar weer vroeg opgestaan om Balboa Park te gaan bekijken. Dit is in feite een groot park, met een hele zooi musea (van fotografie tot ruimtevaart en sport) en tuinen. Ik begon met wat achteraf wel het hoogtepunt genoemd mag worden, het Museum of Photographic Art. Hoewel ze slechts drie exposities hadden was ik behoorlijk onder de indruk. Allereerst was er de expositie “Graham Flint: American Landscapes at 1000 Megapixels”, juist, 1000 megapixels. Dit was een voormalig werknemer van NASA met flink wat ervaring op het gebied van camera’s en optica en hij heeft een 1000 megapixel camera in elkaar gezet en maakt daar enorm gedetailleerde opnames mee. Het lijkt misschien een beetje suf, maar het is enorm tof hoe je steeds meer details kunt blijven ontdekken naarmate je dichterbij gaat staan. Op een foto van San Francisco kon je tot op een afstand van een paar kilometer nog de individuele ramen zien in een gebouw.
De tweede expositie was een verzameling van snapshot over de laatste honderd jaar. Wel grappig om te zien, maar niet heel erg boeiend als je het mij vraagt.
De laatste expositie kon me dan wel weer erg boeien: “Steve McCurry: Photographs of Asia”. Deze fotograaf is wereldberoemd vanwege z’n foto van een Afghaans meisje (rood gewaad, groene achtergrond, enorm indringende ogen) die op de voorpagina van National Geographic heeft gestaan. Deze expositie liet behalve een opvolger van die foto (twintig jaar later en meisje nu gehuld in burka) nog veel meer foto’s zien van Azië. Misschien een mooie bestemming voor een volgende reis :).
Verder nog naar een museum geweest met oude wandtapijten, maar dat was toch minder boeiend.
Ook deze avond was het weer feest op het strand, hoewel het nu wel een beetje begon te vervelen. Gelukkig was het Canada Day (1 juli), dus alle Canadezen waren in een goede stemming.
De derde dag in San Diego had ik geplanned om naar La Jolla te gaan, een redelijk welvarend deel van San Diego en mooi gelegen aan het water. Bovendien is daar de campus van UCSD (University of California at San Diego, niet te verwarren met California State San Diego) waar ik voor de vorm maar even langs ben gereden. Ik had niet verwacht dat de campus zo groot zou zijn, maar hij is bijna net zo groot als UC Berkeley.
Daarna La Jolla (uitspraak: la hoja) verkend. Jammergenoeg was het erg bewolkt, dus niet zo’n mooie dag om aan het strand te zijn. Gelukkig had ik een boek mee, dus ik heb van de rust daar genoten door m’n boek uit te lezen.
Eigenlijk was dit alles wat ik wilde doen in San Diego, maar het hostel beviel me wel en ik had ook niet zo heel veel te doen in Los Angeles eigenlijk, dus ik besloot nog een dag langer te blijven. Dit pakte zowel goed als slecht uit. Allereerst het slechte deel: na twee uur op het strand was ik flink verbrand ondanks zonnebrandcrème. Het goede was dat ik een stel Canadezen ontmoette uit Vancouver met wie ik ’s avonds ben gaan stappen. Na het uitgaan m’n goede principes opzij gezet en toch maar wat kipnuggets van de McDonalds gegeten (de eerste keer in al die maanden dat ik wat van McDonalds eet).
Op zondag 3 juli al m’n spullen in de auto geladen en verder gereden naar Long Beach, Los Angeles. Daar zou ik voor drie dagen bij Jenna Reid (dochter van Joni) blijven slapen, dus eerst haar huis maar even opgezocht. Dit bleek makkelijker dan gedacht en toen ik aankwam kwam Jenna ook net terug van werk. Dus na een goede lunch naar Venice Beach gereden in haar Mercedes SLK cabrio en daar een paar uur over de boardwalk gelopen, kijkend naar alle freaks die daar rondlopen en hun meningen verkondigen. ’s Avonds lekker gegeten bij een Spaans restaurant, samen met een vriend van Jenna.
Maandag was 4 juli, dus Onafhankelijkheidsdag voor de Amerikanen. Jenna moest helaas werken (heeft een baan die iets te doen heeft met hypotheken en investeringen, maar het fijne snap ik er ook niet van, ze is iig wel erg druk), dus ik besloot Hollywood en omstreken te gaan verkennen. Allereerst maar even Hollywood Blvd op en neer gelopen, langs de walk of fame (al die sterren in het trottoir) en naar het Chinese Theater, een beroemd oud theater in Hollywood. Daarna doorgereden Bel Air in, om eens te zien hoe al die rijke lui hier nu wonen. Dat bleek voornamelijk achter hekken te zijn, hoewel het wel leuk rijden was in de heuvels. Daarna via Mulholland Drive door naar Griffith Park, om de Hollywood letters te bekijken. Aangezien het 4 juli was wilde ik wel graag een van de vuurwerk shows meepikken, dus naar Santa Monica gereden, om daar vanaf de pier naar het vuurwerk te kijken. Helaas bleek daar het vuurwerk afgelast te zijn om mij nog steeds onbekende redenen. Daar kwam nog eens bovenop dat ik een parkeerboete kreeg omdat ik niet had gezien dat ik niet na zonsondergang mocht parkeren. Dus 47 dollar armer en zonder vuurwerk maar met een goed Italiaans diner achter de kiezen weer teruggereden naar Long Beach.
De grootste attractie voor mij in LA was toch wel het Getty Center. Dit kunstcentrum, gefinancierd door de J. Paul Getty Trust (een organisatie opgezet met geld van Getty, een oliemagnaat), is gebouwd bovenop een tweetal heuvels die het downtown gedeelte van LA overkijken. Ontworpen door Richard Meier, bekend van strakke witte gebouwen van geëmailleerd aluminium platen (hoewel dit complex voornamelijk uit travertine, een Italiaanse zandsteen bestaat) bestaat het uit een vijftal expositiegebouwen en twee complexen voor het personeel. Bovendien is er een tuin en een cactustuin.
Na geparkeerd te hebben nam ik de tram naar boven op de heuvel om daar dit gratis museum te gaan bezoeken. De exposities zijn erg gevarieerd en bestaan uit schilderijen, tekeningen, foto’s en meubilair uit allerlei periodes. Mijn favorieten waren duidelijk de impressionistische schilderijen van Renoir en Monet.
Met nog twee dagen reizen voor de boeg nam ik afscheid van Jenna op woensdag 6 juli en vertrok naar het noorden, langs Highway 1, een weg die van het Seattle tot San Diego langs de lust loopt als ik het goed heb. Omdat het via deze weg ruim 10 uur is van LA naar Palo Alto (vergeleken met de 6 uur die je nodig hebt als je een andere, grotere snelweg neemt) besloot ik vannacht in San Luis Obispo te blijven, na een korte stop in Santa Barbara. San Luis Obispo is een van de vele plekken waar de Spanjaarden vroeger een Mission hebben gebouwd, dus die even bezocht. Door de beheerder van het hostel was me aangeraden om naar het Palm Theater te gaan, een klein theater met wat alternatieve films. Hier heb ik Mad Hot Ballroom gekeken, een prachtige film over kinderen van publieke basisscholen uit New York (Bronx, Queens, etc. voornamelijk latino en zwarte kinderen dus) die danslessen krijgen en uiteindelijk deelnemen aan een danswedstrijd.
De laatste dag van m’n reis zou me langs Hearst Castle voeren, een paleisje van een voormalig mediamagnaat. De Lonely Planet had hierover te melden dat enorme rijkdom en smaakloosheid vaak hand in hand gaan, en dat klopt wel redelijk. Zowat elke architectonische stijl is vertegenwoordigd ergens in het gebouw en er is geen gebrek aan tierelantijntjes. Verder natuurlijk een binnen- en buitenzwembad in respectievelijk Griekse en Romeinse stijl en een kunstverzameling. Als de gids niet zo verschrikkelijk sloom had gepraat en zichzelf niet honderd keer had herhaald was ze misschien dragelijk geweest, hoewel het best tof was in zo’n enorm landhuis rond te lopen.
Daarna doorgereden langs Hwy 1, langs Big Sur, een stuk van ongeveer 120 kilometer langs de kust met stijl kliffen het water in. Deed met op bepaalde stukken erg denken aan de kust van Zuid Afrika.
Rond zeven uur in de avond reed ik Palo Alto weer binnen, aan de ene kant blij om binnenkort weer naar huis te gaan maar ook wel bedroefd om dit alles achter te moeten laten.
Meteen maar begonnen met het uitpakken van alle zooi en het draaien van de was om alles daarna weer in te kunnen pakken voor m’n vlucht naar Nederland.
Op vrijdag ben ik nog weer even een dagje terug gegaan naar Stanford, om een praatje te houden over m’n onderzoek en reis en ook om m’n opvolger (een Koreaanse PhD student die nauwelijks Engels spreekt) in te werken. Leuk om alle collega’s weer even terug te zien. ’s Avonds was het tijd voor een laatste BBQ bij Joni thuis om daar alle verhalen over m’n vakantie te vertellen en wat cadeaus uit te wisselen.
En zo is het alweer de laatste dag in de VS. Vandaag ben ik voornamelijk bezig geweest met het in m’n koffers rammen van al m’n spullen. Zelfs nu ik twee tassen met kleren enzo hier laat is het haast onmogelijk om alles weer mee terug te nemen. Hopelijk gaat het inchecken van deze lading aan bagage zonder problemen…

Dit is dus meteen ook het laatste dat ik hier zal schrijven waarschijnlijk. Hopelijk zie ik iedereen snel weer terug in Nederland en ik vond het erg leuk om alle commentaren op m’n verhalen te lezen!